Στην Ελλάδα, το να περάσεις απέναντι δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κι όμως, μιλάμε για κάτι τόσο βασικό: το δικαίωμα του πεζού να διασχίσει το δρόμο με ασφάλεια και σεβασμό.

Σε πολλές περιπτώσεις, ο πεζός αναγκάζεται να περιμένει με το βλέμμα καρφωμένο στα αυτοκίνητα, ψάχνοντας "ευκαιρία" να περάσει, σαν να κάνει κάτι παράνομο. Ή, ακόμα χειρότερα, να πεταχτεί αποφασιστικά στη μέση, σηκώνοντας το χέρι του σαν ασπίδα, ελπίζοντας ότι κάποιος θα σταματήσει.

Όταν το να περάσεις απέναντι γίνεται καθημερινός αγώνας

Σήμερα δεν θα μιλήσουμε για κάτι βαρύ ή περίπλοκο. Όχι για πολιτικά, ούτε για μεγάλα έργα. Θα σταθούμε σε κάτι απλό. Καθημερινό. Κάτι που όλοι ζούμε, αλλά συχνά αγνοούμε: Τις διαβάσεις πεζών.

Δεν είναι θέμα που τραβάει τα φώτα της δημοσιότητας. Δεν θα το δεις πρώτο trend στα social media. Δεν πουλάει εντυπωσιασμούς. Αλλά είναι σημαντικό. Είναι ανθρώπινο. Και για εμάς εδώ, στην Αρτέμιδα, είναι ζήτημα καθημερινής ζωής.

Φανταστείτε τη σκηνή: Ένας δρόμος. Ένα αυτοκίνητο που πλησιάζει. Και στην άκρη, ένας άνθρωπος. Ίσως μια μαμά με καρότσι. Ίσως ένας ηλικιωμένος που περπατά αργά. Ίσως ένα παιδί που γυρίζει από το σχολείο.

Φτάνει μπροστά στη διάβαση.
Κοιτάζει δεξιά. Κοιτάζει αριστερά.
Περιμένει.
Το αυτοκίνητo... απλώς συνεχίζει.

Γιατί;

Ίσως γιατί ξεχάσαμε κάτι βασικό:
Η διάβαση δεν είναι διακοσμητική. Δεν είναι "προαιρετική". Είναι υποχρέωση.
Όχι μόνο νομικά - αλλά ηθικά. Κοινωνικά. Πολιτισμικά. Ο Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας είναι ξεκάθαρος: Ο πεζός στη διάβαση έχει προτεραιότητα. Πάντα.

Κι όμως... στην πράξη, αυτό ξεχνιέται. Γιατί; Γιατί βιαζόμαστε. Γιατί κοιτάμε το ρολόι. Γιατί "είναι μόνο ένα δευτερόλεπτο". Μα αυτό το δευτερόλεπτο μπορεί να στοιχίσει ζωές.

Η Αρτέμιδα αλλάζει

Όταν αυτοί οι άνθρωποι έρχονται εδώ, περιμένουν κάτι αντίστοιχο.
Περιμένουν σεβασμό.
Περιμένουν ασφάλεια.

Ας μην τους απογοητεύσουμε. Η ελληνική φιλοξενία δεν είναι μόνο στο "καλώς ήρθες", ούτε μόνο στο φαγητό. Είναι και στην καθημερινή συμπεριφορά μας. Στον δρόμο. Στην κίνηση. Στην πράξη.

Ο ρόλος του Δήμου στην αλλαγή

Και τώρα, μια φιλική κουβέντα προς τον Δήμο. Γίνονται καποίες προσπάθειες. Αυτό το αναγνωρίζουμε. Αλλά υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν:

• Διαβάσεις ξεθωριασμένες, σχεδόν αόρατες.

• Σημεία χωρίς καθόλου διάβαση, ενώ υπάρχει ανάγκη.

• Ελλιπής φωτισμός - ειδικά το βράδυ.

• Έλλειψη σύγχρονων λύσεων: φωτεινά σήματα, αισθητήρες, LED προειδοποιήσεις...

Η τεχνολογία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι εργαλείο για προστασία. Ας δούμε τι κάνουν άλλες ευρωπαϊκές πόλεις. Ας πάρουμε ιδέες. Ας δείξουμε ότι μπορούμε κι εμείς να γίνουμε πρότυπο - όχι στην θεωρία, αλλά στην πράξη.

Κλείνοντας, θέλω να σας αφήσω με μια απλή σκέψη:

Την επόμενη φορά που θα δεις έναν άνθρωπο να στέκεται μπροστά σε μια διάβαση... Μην προσπεράσεις. Μην κάνεις πως δεν τον βλέπεις.

Σταμάτα.

Γιατί εκείνη τη στιγμή, δεν είσαι απλώς οδηγός.
Είσαι μέλος μιας κοινωνίας. Είσαι ένας άνθρωπος που αναγνωρίζει τον άλλον. Που του λέει: "Σε βλέπω. Έχεις δικαίωμα να περάσεις. Προχώρα."

Αυτή είναι η Αρτέμιδα που θέλουμε. Μια πόλη φιλική. Ανθρώπινη. Ασφαλής. Με μικρές πράξεις, χτίζουμε έναν μεγάλο πολιτισμό. Και όλα ξεκινούν… από μια στάση στη διάβαση.

σχετικο αρθρο

myartemida.gr: Μια νέα φωνή για την πόλη που αγαπάμε