(ένα άρθρο με χιούμορ, υπερβολή και λίγη άμμο μέσα στα παπούτσια)

Όχι, δεν είναι όταν ανεβαίνει ο υδράργυρος.
Ούτε όταν το Google Weather σου γράφει “32°C - αίσθηση σαν 38°C”.
Ούτε καν όταν ο Σάκης Αρναούτογλου προβλέπει “θερμές αέριες μάζες από Αφρική”.

Για τους κατοίκους της Αρτέμιδας, το καλοκαίρι δεν χρειάζεται επιβεβαίωση.
Δεν μετριέται με βαθμούς. Μετριέται αλλιώς.

Δεν χρειάζονται apps, forecasts ή δελτία.

Το νιώθουν.
Το βλέπουν.
Το ακούν.

Κι αν μένεις εδώ, ξέρεις ακριβώς τι εννοούμε.
Κι αν όχι… πάμε να στο δείξουμε.

Και φυσικά - αν έχεις τα δικά σου "σημάδια καλοκαιριού", γράψε τα στα σχόλια. Να γελάσουμε, να ταυτιστούμε και λίγο να ιδρώσουμε παρέα! 

 1. Ο τουρίστας με το φλαμίνγκο

Δεν χρειάζεται να πλησιάσεις καν τη θάλασσα.
Στην Αρτέμιδα, το καλοκαίρι το καταλαβαίνεις από τον ήχο.

Είναι νωρίς το πρωί.
Ποτίζεις τις γλάστρες στο μπαλκόνι με τις πιτζάμες, μισοκοιμισμένος.
Και ξαφνικά ακούς:

«χλαπ-χλουπ… χλαπ-χλουπ…»

Ο γνώριμος ήχος από τις σαγιονάρες που χτυπάνε στο πεζοδρόμιο ρυθμικά, σχεδόν τελετουργικά.
Είναι οι πρώτοι τουρίστες της ημέρας.

Κατεβαίνουν πεζοί, από τα πιο απομακρυσμένα στενά της Αρτέμιδας.
Από εκεί που ούτε το Google Maps δεν έχει πάει.
Μπορεί να ξεκίνησαν απ’ το εκκλησάκι του Άη Γιάννη, πάνω στο βουνό, Αγία Κυριακή, ακόμα και πάνω από την Αττική Οδό - κανείς δεν ξέρει.

Κι όμως, τους βλέπεις. Ή μάλλον... πρώτα βλέπεις το φλαμίνγκο.

Ένα τεράστιο, φουσκωτό φλαμίνγκο, που ξεπροβάλλει πρώτο απ’ τη γωνία, κόβοντας τον ήλιο και τραβώντας τα βλέμματα σαν μαγνήτης.
Δεν φαίνεται ακόμα ο άνθρωπος. Το φλαμίνγκο προηγείται, σαν σημαία αποστολής.

Και πίσω του ακολουθεί η αποστολή:

• Ο τουρίστας, ήδη ντυμένος με το μαγιό του

• Γυαλιά ηλίου, αντηλιακό απλωμένο πρόχειρα στο πρόσωπο (λίγο λευκό στο αυτί)

• Πετσέτα στον ώμο, σα λάβαρο

• Ψυγειάκι σε ένα χέρι, πλαστική καρέκλα στο άλλο

• Και φυσικά, μπροστά μπροστά, ένα παιδί που τρέχει φορώντας μπρατσάκια και ουρλιάζει με διεθνή σαφήνεια: “Daaaaddy! Ice cream! Now! I said nooow!”

σχετικό άρθρο

Πού να φας καλό παγωτό στην Αρτέμιδα; Δοκίμασε το Il Peccato

σχετικό άρθρο

Παραλία Αρτέμιδας: Η καλύτερη επιλογή για μπάνιο κοντά στην Αθήνα (με φωτογραφίες)

2. Η διαδρομή των 5 λεπτών τώρα θέλει 20+

Είσαι ντόπιος, μένεις στο κέντρο, και θέλεις απλώς να πας στο φαρμακείο για ένα Depon;

Λάθος εποχή. Κάν’ το φθινόπωρο.
Τώρα δεν είναι “πήγαινε-έλα” - είναι δοκιμασία χαρακτήρα.

Ο δρόμος είναι φρακαρισμένος πριν καν ξεκινήσεις.

• Ο ένας οδηγεί λες και ψάχνει το ιερό πάρκινγκ που του εμφανίστηκε σε όραμα, με φως και μουσική αγγέλων.
  Σταματάει απότομα, κοιτάει δεξιά-αριστερά, ανάβει alarm, κάνει όπισθεν στη στροφή… και τελικά... παρκάρει πάνω στην διάβαση.

• Ο άλλος προσπαθεί να φύγει, αλλά πρώτα πρέπει να τινάξει την άμμο απ’ τα πατάκια, τις σαγιονάρες, το σκυλί, το παιδί… και τη ζωή του γενικά. Κάνει detailing με 40 βαθμούς. Μέχρι να ξεπαρκάρει, έχεις προλάβει να παραγγείλεις και καφέ.

• Πιο δίπλα, παιδιά ουρλιάζουν:
  “Λίγο ακόμα!” ή “Μαμά, έπεσε το κουβαδάκι!”
  Κι εσύ από πίσω, κολλημένος, με το air condition στο φουλ και το βλέμμα στο κενό...
  σε τέτοια φάση που σκέφτεσαι να κατέβεις εσύ να μαζέψεις το κουβαδάκι, μπας και τελειώνουμε.

• Και άμα καταφέρεις και βρεις θέση να παρκάρεις, σε κοιτάνε όλοι από πίσω με βλέμμα «Γιατί αυτός κι όχι εγώ;» Σε καρφώνουν με βλέμμα μίσους και βουβής απογοήτευσης.

• Και φυσικά - όλοι κορνάρουν. Και κανείς δεν αντιδρά στον ήχο.
  Η κόρνα έχει γίνει φόντο. Σαν τζιτζίκια με οκτάβες.

3. Η παραλία μετατρέπεται σε χωριό

Κάθε πετσέτα και οικογένεια.
Ο ένας παίζει ρακέτες, ο άλλος μιλάει στο Face Time, η γιαγιά ανοίγει ντολμαδάκια κι ο παππούς διαβάζει εφημερίδα με καπέλο Εθνικής Τράπεζας του ’98. Ακούς πέντε γλώσσες, μυρίζεις αντηλιακό, και βλέπεις παιδιά να τρέχουν με φουσκωτά σαν να είναι σε αποστολή. 

Και πάντα υπάρχει εκείνη η μαμά που φωνάζει με απόγνωση:

"Όχι βαθιά παιδί μου! Κάτσε να σου βάλω 50! Και βάλε πάλι το καπέλο σου!"

- μια φράση που ακούγεται σε repeat από Μάιο μέχρι Σεπτέμβρη, και αποτελεί πλέον ανεπίσημο ύμνο των ελληνικών παραλιών.

4. Ο φούρνος γίνεται σαν Ε1 στα διόδια

Πας να πάρεις ψωμί και νιώθεις λες και περιμένεις σε ουρά check-in αεροδρομίου. Ο ένας με μαγιό και πετσέτα στον ώμο.
Ο άλλος με παιδί στον γοφό και τρία κουλούρια στο χέρι.
Κάποιος μπήκε κατευθείαν απ’ την παραλία - ακόμα στάζει. 

Η θερμοκρασία μέσα είναι 24°C αλλά η πίεση αίματος 180.

Κι ενώ εσύ θες απλά ένα καρβέλι, ακούς μπροστά σου παραγγελίες τύπου:
«Δώσε μου μια μπουγάτσα sugar free, δυο παγωτά, ένα τοστ ζαμπόν-τυρί, ένα χυμό και… νερό όχι πολύ παγωμένο, πονάει ο μικρός στα δόντια του.»

σχετικό άρθρο

Πρωινό στην Αρτέμιδα: Πίτες, καφές και σάντουιτς στον φούρνο Μπέκα

5. Η εισβολή των "προσωρινών μονίμων"

Ξαφνικά όλοι έχουν ρίζες εδώ:

• “Η θεία μου είχε σπίτι εδώ πριν χρόνια.”

• “Ναι, είμαστε σχεδόν ντόπιοι - από το Airbnb ερχόμαστε κάθε χρόνο.”

• “Εδώ μεγάλωσε ο ξάδερφος του πεθερού μου.”

Οι δρόμοι που τον Φεβρουάριο είχαν τρία αμάξια... τώρα έχουν τόσα που χρειάζεσαι τροχονόμο για να βγεις από την πιλοτή.

σχετικό άρθρο

Αρτέμιδα: Την ξέρεις ή απλώς μένεις εδώ;

Και τότε το καταλαβαίνεις:

Καλοκαίρι στην Αρτέμιδα δεν είναι θερμοκρασία!
Δεν το μετράς με βαθμούς.
Το μετράς με φλαμίνγκο στο πεζοδρόμιο, ουρές στον φούρνο,
μπουγάτσες με “λίγο πάγο στο νερό” και παιδιά που φωνάζουν “παγωτό τώρα!”

Είναι όταν έχεις ιδρώσει στο αμάξι, έχεις κάνει δύο γύρες για πάρκινγκ,
έχεις σκεφτεί σοβαρά να παρκάρεις πάνω σε ζαρντινιέρα.
Και παρ’ όλα αυτά… χαμογελάς.

Γιατί όσο κι αν γκρινιάζουμε,
όσο κι αν λέμε “δεν αντέχεται αυτή η κίνηση”…
δεν θα το αλλάζαμε με τίποτα.

Οπότε, για όλους εμάς - τους μόνιμους, τους εποχικούς, τους παρκαρισμένους, τους νωρίς και τους αργά:

Καλό καλοκαίρι, παιδιά! ☀️🩴🍉

σχετικό άρθρο

myartemida.gr: Μια νέα φωνή για την πόλη που αγαπάμε