Δεν είμαι απ’ αυτούς που έφυγαν απ’ την πόλη για να "βρουν την ηρεμία και να ακούνε πουλάκια". Η Αρτέμιδα δεν είναι χωριό. Αλλά δεν είναι και πόλη. Είναι κάτι ενδιάμεσο - έχεις τη θάλασσα μπροστά σου, το αεροδρόμιο δίπλα σου και την Αθήνα... όσο κοντά θέλεις να είναι.

Με τη γυναίκα μου μετακομίσαμε εδώ πριν μερικά χρόνια. Κουραστήκαμε από το κέντρο - τη ζέστη, τη φασαρία, την πίεση. Εδώ αναπνέεις. Ακόμα και το καλοκαίρι, που η Αθήνα βράζει, εδώ φυσάει απ’ τη θάλασσα και κάτι γίνεται.

Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα; Η θάλασσα. Ναι, ακούγεται απλό, αλλά το να μπορείς να κατέβεις με τα πόδια στην παραλία σε πέντε λεπτά και να πιεις τον καφέ σου μόνος, είναι πολυτέλεια. Και δεν μιλάω για Instagram στιγμές - μιλάω για την καθημερινότητα.

Δεύτερο μεγάλο συν: το αεροδρόμιο. Είκοσι λεπτά το πολύ, και είσαι στην πύλη. Αν ταξιδεύεις συχνά, δεν υπάρχει καλύτερη τοποθεσία. Και αν δεν ταξιδεύεις, πάλι ωραία είναι να ξέρεις ότι σε μια ώρα μπορείς να είσαι σε άλλη χώρα.

Έχουμε και το Smart Park. Για τα παιδιά - παράδεισος. Παιδικές χαρές, σινεμά, παγωτά. Για μας - μαγαζιά, outlet, φαγητό χωρίς να μπλέκεις με την κίνηση της πόλης.

Τιμές; Είναι ακόμα πιο προσιτές απ’ την Αθήνα. Νοικιάσαμε σπίτι με αυλή και θέση πάρκινγκ σε τιμή μικρού διαμερίσματος στο Παγκράτι. Και η αίσθηση του χώρου αλλάζει όλη την καθημερινότητα - ειδικά αν δουλεύεις από το σπίτι.

Μειονεκτήματα; 

Ναι, φυσικά υπάρχουν.
Το καλοκαίρι γεμίζει κόσμο, φασαρία και κίνηση. Χωρίς αυτοκίνητο είσαι περιορισμένος. Η συγκοινωνία υπάρχει, αλλά δεν είναι για κάθε μέρα.

Υπάρχουν και κάποια πρακτικά ζητήματα - μερικά διοικητικά προβλήματα, καθυστερήσεις σε υποδομές. Πότε-πότε προκύπτουν προβλήματα με το νερό ή την ηλεκτροδότηση, ειδικά σε περιόδους αιχμής ή όταν έχει κακοκαιρία. Οι δρόμοι έχουν λίγα πεζοδρόμια και σχεδόν καθόλου ποδηλατόδρομους, κάτι που δυσκολεύει την καθημερινή μετακίνηση χωρίς αυτοκίνητο.

Αλλά όλα αυτά, ειλικρινά, μπαίνουν στη ζυγαριά και δεν βαραίνουν όσο τα θετικά. Γιατί όταν κάθε πρωί μπορείς να βλέπεις θάλασσα και να νιώθεις ότι ζεις λίγο πιο ήρεμα, όλα τα υπόλοιπα γίνονται διαχειρίσιμα.

Και να σου πω και κάτι ακόμα;

Μόνο γελάω όταν λέω πού μένω και πετάγεται κάποιος με το γνωστό: «Αρτέμιδα; Α, Λούτσα; Τόσο μακριά;» ή «Καλά, πού είναι αυτό;» - λες και τους είπα ότι μένω στο Νεπάλ. Το λένε λες και είναι άλλη χώρα και πιο πολύ γελάω όταν το λένε κάτι τύποι από τη Γλυφάδα, που αν βρέξει λίγο κι έχει κίνηση στη Βουλιαγμένης, χρειάζονται μιάμιση ώρα για να πάνε μέχρι Σύνταγμα.

Γιατί στην τελική, εγώ σε 30-40 λεπτά είμαι Αθήνα, άμα θέλω. Και άμα δεν θέλω -  είμαι εδώ, με τη θάλασσα δίπλα, χωρίς κόρνες, χωρίς διπλοπαρκαρίσματα και χωρίς να πληρώνω 10€ τον εσπρέσο μου. Κι όσο εκείνοι με ρωτάνε «μα δεν είναι μακριά;» εγώ απαντάω:

«Μακριά από τι; Από το άγχος; Ευτυχώς.»