Μια φορά κι έναν καιρό στην Αρτεμιδούπολη...
Σε μια μικρή πολιτεία δίπλα στη θάλασσα, που την έλεγαν Αρτεμιδούπολη, όλα έμοιαζαν... μισοτελειωμένα.
Οι δρόμοι είχαν ραγίσματα σαν δάκρυα. Οι κάδοι σκουπιδιών είχαν κουραστεί από την ακαταστασία. Τα φώτα στους δρόμους έσβηναν κάθε νύχτα γιατί κανείς δεν τα φρόντιζε. Οι πεζοδρόμοι είχαν ξεθωριάσει και έμοιαζαν να φωνάζουν: «Μα πού πήγατε όλοι;»
Οι μεγάλοι έλεγαν:
- Έτσι είναι πάντα εδώ...
- Δεν αλλάζει τίποτα…
- Μακάρι να ήταν αλλιώς...
Αλλά κανείς δεν προσπαθούσε αρκετά.
Μέχρι που ένα μικρό κορίτσι, η Ελπίδα, αποφάσισε πως δεν της άρεσε να ζει σε μια πόλη που μοιάζει λυπημένη.
- Και τι μπορώ να κάνω εγώ; Είμαι μόνο ένα παιδί!
Όμως εκείνο το βράδυ, την επισκέφθηκε ένα παράξενο πουλάκι. Δεν ήταν συνηθισμένο. Είχε φτερά από φως και μάτια γεμάτα ιστορίες.
- Ελπίδα, της είπε. Η Αρτεμιδούπολη κοιμάται, αλλά μπορεί να ξυπνήσει. Θέλεις να τη βοηθήσεις;
Η Ελπίδα δίστασε. Μα έπειτα χαμογέλασε.
- Θέλω.
Το πουλάκι της έδωσε τρεις σπόρους: τον σπόρο της Θέλησης, τον σπόρο της Καλοσύνης και τον σπόρο της Ελπίδας.
- Φύτεψέ τους με πράξεις.
Και η Ελπίδα ξεκίνησε.
Καθάρισε την αυλή της μονοκατοικίας της με τους φίλους της. Ζωγράφισε λουλούδια στα παλιά πεζοδρόμια μπροστά από τις μονοκατοικίες της γειτονιάς. Έγραψε σημειώματα και τα άφησε στις πόρτες των μεγάλων, εκείνων που μένουν στα όμορφα σπίτια αλλά ξεχνάνε να κοιτάξουν γύρω τους. Έπεισε τους γείτονες να φυτέψουν δέντρα και να κάνουν τις αυλές τους ξανά ζωντανές. Μίλησε στο σχολείο για το πώς μπορούν όλοι να βοηθήσουν, ακόμη κι εκείνοι που λένε πως "δεν αλλάζει τίποτα". Και σιγά σιγά… κάτι άλλαξε.
Οι μεγάλοι άρχισαν να χαμογελούν. Οι δρόμοι άρχισαν να φτιάχνονται. Οι κάδοι ανανεώθηκαν. Φώτα άναψαν. Πεζοδρόμια γέμισαν παιδικές κιμωλίες.
Η Αρτεμιδούπολη ξύπνησε.
Και τότε, το πουλάκι ξαναφάνηκε, πιο φωτεινό από ποτέ.
- Βλέπεις, Ελπίδα; Δεν χρειάζεται να είσαι διάσημη ή πλούσια. Αρκεί να θέλεις το καλό και να κάνεις κάτι μικρό με αγάπη.
Και από τότε, όποτε κάποιος έλεγε «δεν αλλάζει τίποτα», η Ελπίδα χαμογελούσε και απαντούσε:
-Αν το θέλουμε στ’ αλήθεια… όλα μπορούν να αλλάξουν.
Η Αρτεμιδούπολη δεν έγινε τέλεια.
Όμως έγινε πιο φωτεινή, πιο καθαρή, πιο ζωντανή.
Κι όλα ξεκίνησαν από ένα μικρό κορίτσι που πίστεψε πως…
ακόμα κι ένα μικρό καλό, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Κι εσύ; Ζεις στη δική σου Αρτεμιδούπολη ή την κουβαλάς στην καρδιά σου;
Τι θα ήθελες να αλλάξει στη δική σου γειτονιά; Μήπως ένα μικρό βήμα είναι αρκετό για να ξεκινήσει κάτι μεγάλο; ❤️
Σχόλια: