Η μέρα ξεκινά διαφορετικά. Δεν υπάρχει φασαρία, δεν υπάρχει βιασύνη. Η Αρτέμιδα έχει φορέσει την πιο ήσυχη, την πιο τρυφερή της όψη.

Από νωρίς, οι γυναίκες στις ενορίες σκύβουν με αγάπη πάνω από τους Επιτάφιους. Δεν μιλούν πολύ, απλώς στολίζουν. Γιασεμί, γαρύφαλλα, τριαντάφυλλα, κρίνα… κάθε λουλούδι μπαίνει προσεκτικά, σαν μικρή προσευχή. Οι εκκλησίες μοσχοβολούν. Κι αυτό το άρωμα, μαζί με τις καμπάνες που χτυπούν πένθιμα στο βάθος, σου θυμίζουν τι μέρα είναι.

Η παραλία ήρεμη. Η θάλασσα γυαλίζει. 

Κόσμος περπατά αργά, με καφέ στο χέρι. Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Μόνο βλέμματα, πιο βαθιές ανάσες και μια εσωτερική σιγή. Οι καφετέριες γεμίζουν με Αθηναίους και εκδρομείς που ήρθαν να περάσουν το Πάσχα στην εξοχή. Δεν ακούς μουσική. Μόνο το κουτάλι στο φλιτζάνι, κάπου-κάπου ένα παιδί που γελά στην άμμο.

Αν περπατήσεις ανάμεσα στα σπίτια, θα δεις αυτοκίνητα με μπαγκάζια ακόμα πάνω. Η Αρτέμιδα γεμίζει. Γείτονες που λείπουν όλο το χρόνο, τώρα επιστρέφουν. Μπαλκόνια ανοίγουν, αυλές καθαρίζονται. Όλοι ετοιμάζονται. Οι ψησταριές είναι ήδη στημένες και περιμένουν την Κυριακή. Και η φύση δεν πάει πίσω. 

σχετικο αρθρο

Πού θα κάνεις Πάσχα; Εννοείται στη Λούτσα!

Το γιασεμί έχει αρχίσει να ανθίζει, σκορπά το άρωμά του στις γωνιές των αυλών και των φρακτών. Οι παπαρούνες, λεπτές και φλογερές, αφήνουν απαλά τα πέταλά τους στον ανοιξιάτικο αέρα. Ο άνεμος τα παίρνει και τα ταξιδεύει.

Μια γλυκιά αναμονή πλανιέται παντού, όχι μόνο για την Ανάσταση, αλλά και για τη συνάντηση, τη ζωή, τη χαρά που πλησιάζει.

Πάνω απ’ τα κεφάλια μας, τα αεροπλάνα περνούν - φέρνουν ταξιδιώτες που δεν ήρθαν μόνο για τοπία και φωτογραφίες. Ήρθαν να δουν, να μάθουν, να νιώσουν τι σημαίνει ελληνικό Πάσχα. Να κρατήσουν κερί, να ακολουθήσουν τον Επιτάφιο, να μπουν για λίγο στην ψυχή μας.

Τα καταστήματα ανοίγουν αργά. Κανείς δεν βιάζεται. Οι ταβέρνες ήσυχες, με νηστίσιμα, τίποτα παραπάνω. Όλα με μέτρο, όπως ταιριάζει σε αυτή τη μέρα.

Κι όταν βραδιάσει... αρχίζει η στιγμή που πολλοί περιμένουν. Ο Επιτάφιος. Τα φώτα χαμηλώνουν, τα κεριά ανάβουν, ο κόσμος σιωπά. Δεν χρειάζεται μουσική, δεν χρειάζονται εφέ. Μόνο το “Αι Γενεαί Πάσαι” και μια πομπή που περνά μέσα από την πόλη, μέσα από την άνοιξη, μέσα από την καρδιά.

Η Μεγάλη Παρασκευή δεν είναι απλά γιορτή. Είναι αίσθηση. Είναι παύση. Είναι μια μέρα που σε προσκαλεί να σταθείς. Να κοιτάξεις γύρω. Και λίγο πιο μέσα σου. Στην Αρτέμιδα, αυτή η μέρα έχει βάθος. Κι αν την αφήσεις, θα σου πει πολλά, χωρίς να πει ούτε λέξη.

σχετικο αρθρο

Ιερός Ναός Υπαπαντής του Κυρίου: η πομπή του Επιταφίου συγκίνησε ξανά μικρούς και μεγάλους